Hydrosaurus pustulatus (Zeilhagedis)

Soms zie je een dier waar je meteen door wordt gegrepen en dan bedoel ik natuurlijk niet letterlijk.
Scott Corning Maar één waar je direct nieuwsgierig naar wordt. Nu is een leguaan met zijn oeruiterlijk sowieso al een dier wat me intrigeert. Ik kan me helemaal voorstellen dat die duizenden jaren geleden al op onze aarde rondliepen. Een leguaan die dat beeld nog meer versterkt is de Filipijnse waterleguaan of Filipijnse zeilhagedis (Hydrosaurus pustulatus) zoals hij ook wel genoemd wordt. En als je goed naar het mannetje kijkt, zeker als hij wat opgewonden is, dan is die laatste naam heel mooi gekozen.

Zoals zijn andere naam indiceert, komt hij uit de Filipijnen en behoort deze waterleguaan tot de hagedissen die in en rondom water leven. We noemen dit soort hagedissen ook wel waterminnende hagedissen. De Filipijnse waterleguaan komt uit de familie van de agamen. In 1829 werd deze leguaan voor het eerst beschreven door Johann Friedrich von Eschscholtz onder de naam Istiturus pustulatus.
Zoals ik al aangaf, is de naam zeilhagedis heel toepasselijk, want het meest opvallende kenmerk bij het mannetje is zijn rechtopstaand, hard stuk huid achter op de rug. Dit deel kan wel 6 tot 7 cm. hoog worden en lijkt inderdaad ietwat op een zeil van een zeilschip. Het is best een grote jongen, want inclusief staart kan de Filipijnse zeilhagedis wel een meter lang worden. Hij is wat betreft kleur onopvallend en is het beste te beschrijven als grijs- tot groenachtig.

Deze hagedis leeft in tropische bossen vlak bij de oevers van oppervlaktewateren. Ze kunnen uitstekend zwemmen. De aan de zijkant afgeplatte staart zorgt voor veel voortstuwing door het water. Door de vliezen tussen de tenen van hun poten is deze soort in staat zelfs over het water te lopen. Althans zo lijkt het , net als bij veel basiliken, die daardoor de bijnaam Jesus Christ hebben gekregen, rennen ze zo hard over het water dat ze er bijna boven zweven. De Filipijnse zeilhagedissen zijn echte omnivoren, ze eten eigenlijk alles, van allerlei plantaardig voedsel, zoals bladeren en vruchten terwijl ze tevens dol zijn op verschillende insecten en ook kikkers en vissen zijn niet altijd veilig voor ze.

Ze brengen hun dagen meestal door op boomstammen, vlakbij of zelfs boven het water, waar ze lui liggen te zonnen. Zodra er gevaar dreigt, sprinten ze met een enorme snelheid het water in en verdwijnen onder water .
Deze hagedis zet twee tot acht eieren per legsel af en produceert meerdere legsels per seizoen. De eitjes worden in ondiepe holen in de buurt van oppervlaktewater afgezet. De juvenielen kruipen na ongeveer twee maanden uit het ei en het hol op weg naar vele gevaren, daar er talloze vijanden op de loer liggen. Groot geluk voor ze is dat ze direct uitstekende zwemmers zijn en zich snel naar het water begeven waar ze kunnen onderduiken.